Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό χωριό όπου ζούσαν κάποιοι φιλήσυχοι και χαρούμενοι άνθρωποι....Όχι.....
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό χωριό το οποίο το κυβερνούσαν κάποιοι ανήσυχοι και μίζεροι άνθρωποι.....
Όχι....
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό χωριό, όπου κάποιοι ανήσυχοι, μίζεροι, αδιάντροποι, παραδόπιστοι άνθρωποι, εκλέχτηκαν να το κυβερνήσουν. Οι κάτοικοι αυτού του χωριού, αποφάσισαν πως τώρα πλέον μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, μια και οι κυβερνώντες και λεφτά είχαν και "πρόσωπο" είχαν απέναντι στα άλλα χωριά και μαγκιά. Ξένοιασαν λοιπόν και άρχισαν να απολαμβάνουν τη ζωή τους και να περιμένουν με χαρά τις μέρες που θα έρχονταν. Το άλλο πρωί, πριν ακόμα ανοίξουν τα μάτια τους, ακούστηκε η φωνή τού τελάλη που διαλαλούσε ότι από εκείνην τη στιγμή το μικρό χωριουδάκι τελούσε υπό την κυριαρχία των παλιών κατακτητών τους, τους οποίους είχαν πολεμήσει πολλά χρόνια για να τους ξεφορτωθούν. Έμαθαν πως οι κυβερνώντες παρέδωσαν άνευ όρων το χωριό για 30 αργύρια και αποφάσισαν να αντιδράσουν. Βγήκαν,λοιπόν, απ' τα σπίτια τους, και όλοι μαζί έτρεξαν στην πλατεία να ζητήσουν εξηγήσεις. Κανένας...ερημιά...το καφενείο κλειστό...ο γερο-πλάτανος κομμένος...και ξαφνικά....καπνοί έβγαιναν από παντού...πέτρες έρχονταν απ' το πουθενά...δάκρυσαν....πόνεσαν...μάτωσαν...έτρεξαν πίσω, να γυρίσουν στα σπίτια τους ν' αμπαρωθούν, να βρούν τρόπο να διώξουν τους κυβερνώντες και μετά, να βρούν τρόπο να διώξουν τους κατακτητές....μα δέν είχαν πια σπίτια....έτρεξαν στα χωράφια τους, μήπως και περισώσουν κάτι.....μα δεν είχαν πλέον χωράφια...γύρισαν τα μάτια να πάρουν κουράγιο απ' τα παιδιά τους....μα δεν είχαν πλέον παιδιά....κοίταξαν πίσω, να δούν για μιά ακόμα φορά το χωριό τους....μα δεν είχαν πλέον χωριό... Γύρισαν να πούν τον πόνο τους στον διπλανό τους...μα δεν ένιωθαν πια πόνο....ΗΤΑΝ ΝΕΚΡΟΙ...
και οι κυβερνώντες έζησαν καλά και οι κατακτητές καλύτερα.......
