Κι έρχεται μια μέρα που πρέπει να δείς πως έζησες μέχρι τώρα και πως πρέπει να ζήσεις από εδώ και πέρα.
Κι έρχεται μια μέρα που πρέπει να βγείς απ' τα παραμύθια τους και να μπείς στην πραγματικότητα.
Και ψάχνεις μονοπάτι να το περπατήσεις. Κοιτάζεις με προσδοκία μέσα απ' τα ξέφωτα περιμένοντας να βγεί μια Κοκκινοσκουφίτσα, ένας λύκος, μια Χιονάτη, ένας πρίγκιπας, ένα άσπρο άλογο έστω για να δικαιολογήσεις τη μέχρι τώρα πορεία σου. Στερεότυπα φτιαγμένα από τις νεράιδες της γιαγιάς, την υπερπροστασία της μαμάς, τις υποσχέσεις των βασιλέων που προσκυνάς.
Κι ανακαλύπτεις μονοπάτια κλειστά, έρημα, γεμάτα αγκάθια και τσουκνίδες. Κι ανακαλύπτεις ανθρώπους που γνωρίζεις αλλά δεν τους ξέρεις καν...που σε προσπερνούν σκουντώντας επάνω σου, χωρίς να σε βλέπουν. Ανακαλύπτεις δρόμους που πέρασες κάποτε αλλά τώρα πια δεν σε οδηγούν εκεί που περιμένεις να φτάσεις. Χτυπάς πόρτες που κάποτε έμεναν γνωστοί, φίλοι, άνθρωποι "δικοί" σου και παραμένουν κλειστές.
Αλλά λές....."Δε μπορεί, εγώ έστησα βασιλείς σε θρόνους, χειροκρότησα πρίγκιπες, έχτισα τα παλάτια τους....δε μπορεί....αυτοί μ' αγαπούν....αυτοί μου υποσχέθηκαν πως θα συνεχίσω να ζω στο παραμύθι"
Και τρέχεις να το πάρεις πίσω....να ζητήσεις το μερίδιό σου απ' τα υποσχόμενα. Αλλά μάταια.....Σου ζητούν αντί να σου δώσουν.....σου παίρνουν και την ανάσα που κράτησες για να μπορέσεις να να φτάσεις μέχρι εκεί......και σου υπόσχονται καινούριο παραμύθι.
Μη τους πιστέψεις. κλείσε τ΄αυτιά σου, γύρισε πίσω και γέμισε με πέτρες τις τσέπες σου. Ή θα ξαναχτίσεις μια Ζωή χωρίς παραμύθια και θα γκρεμίσεις αυτά που τους έχτισες ή θα περιμένεις στα ξέφωτα να περάσει η άμαξα της Σταχτοπούτας συνεχίζοντας να πιστεύεις πως ζείς κι εσύ εκεί.
Κάνε τη Ζωή σου Παραμύθι κι όχι το Παραμύθι τους Ζωή σου.
Κι έρχεται μια μέρα που πρέπει να βγείς απ' τα παραμύθια τους και να μπείς στην πραγματικότητα.
Και ψάχνεις μονοπάτι να το περπατήσεις. Κοιτάζεις με προσδοκία μέσα απ' τα ξέφωτα περιμένοντας να βγεί μια Κοκκινοσκουφίτσα, ένας λύκος, μια Χιονάτη, ένας πρίγκιπας, ένα άσπρο άλογο έστω για να δικαιολογήσεις τη μέχρι τώρα πορεία σου. Στερεότυπα φτιαγμένα από τις νεράιδες της γιαγιάς, την υπερπροστασία της μαμάς, τις υποσχέσεις των βασιλέων που προσκυνάς.
Κι ανακαλύπτεις μονοπάτια κλειστά, έρημα, γεμάτα αγκάθια και τσουκνίδες. Κι ανακαλύπτεις ανθρώπους που γνωρίζεις αλλά δεν τους ξέρεις καν...που σε προσπερνούν σκουντώντας επάνω σου, χωρίς να σε βλέπουν. Ανακαλύπτεις δρόμους που πέρασες κάποτε αλλά τώρα πια δεν σε οδηγούν εκεί που περιμένεις να φτάσεις. Χτυπάς πόρτες που κάποτε έμεναν γνωστοί, φίλοι, άνθρωποι "δικοί" σου και παραμένουν κλειστές.
Αλλά λές....."Δε μπορεί, εγώ έστησα βασιλείς σε θρόνους, χειροκρότησα πρίγκιπες, έχτισα τα παλάτια τους....δε μπορεί....αυτοί μ' αγαπούν....αυτοί μου υποσχέθηκαν πως θα συνεχίσω να ζω στο παραμύθι"
Και τρέχεις να το πάρεις πίσω....να ζητήσεις το μερίδιό σου απ' τα υποσχόμενα. Αλλά μάταια.....Σου ζητούν αντί να σου δώσουν.....σου παίρνουν και την ανάσα που κράτησες για να μπορέσεις να να φτάσεις μέχρι εκεί......και σου υπόσχονται καινούριο παραμύθι.
Μη τους πιστέψεις. κλείσε τ΄αυτιά σου, γύρισε πίσω και γέμισε με πέτρες τις τσέπες σου. Ή θα ξαναχτίσεις μια Ζωή χωρίς παραμύθια και θα γκρεμίσεις αυτά που τους έχτισες ή θα περιμένεις στα ξέφωτα να περάσει η άμαξα της Σταχτοπούτας συνεχίζοντας να πιστεύεις πως ζείς κι εσύ εκεί.
Κάνε τη Ζωή σου Παραμύθι κι όχι το Παραμύθι τους Ζωή σου.
